Belar-ikatza
Beharbada umezaroarekiko lera izaten duguezin dugulako amestu jadanik, ezin dugulako egiazko ametsik izan, ezin garelako hunkitu, ametsekin, bidaiekin, abentura liburuekin... Baina harritzen naiz norbaitek umezaro zoriontsu bat izan duela esaten duenean, zeren «ego» antzeko bat besterik ez baitugu sentitzen gehienetan, eta umezaroa «ego»aren ukamena besterik ez da. Litekeena da norbaitek jolasaldiak, umezaroaren eguzki horren ametsak eta zirrarak gogoratzea, erabateko errespetu eza eta bortizkeria (psikikoa soilik kasurik hoberenean) ahaztuz aldi berean, baina orduan berak daukana ez da umezaro zoriontsu baten oroimena, ahaztutako umezaroa baizik. Bizitzak dena erlatiboa dela irakasten digunean, zentzua eman diezagukeen guztia, edertasuna, askatasuna, esentzialtasunak... gauzen arabera direla erakusten digunean, bizitza bakarrik absolutua dela, heriotza bezala, etsipenaz oroit daiteke zaharra garai haietaz zeintzuetan amesteak betetzen zuen, baina koldarra da nekaldu gabe oroitzea. •••
Eguzkiak zuhaitzen arnasa funditzen dukukuletan, azkeneko eguzkiak eta errekak haraneko sakon tokietan hiltzen dira printzerik ezagutu gabe, puskatuak. •••
Egun batean ene alabaren batek, agian,zera esango du nire hilobiaren alboan: «hemen bukatu ziren P.L.T.ren urratsak, hemen amaitu zen bidea», baina nik, orain, oheari begira, gaurko bidea hemen zentzen dela pentsatuz, ezin dut amestu Descartesek esaten zuen bezala ene gorputza diamantea bezain ustelezina den gai batez egina denik eta omen dauzkan hegoz... ezin dut. Heriotza bat amestu behar dugu: azkeneko argi-odol bat badela, izango ez garenean mundua ezberdina izango dela eta gogoratuko gaituela, eta amestuko gaituela. Bidaiekin egin behar dugu amets: ez hegan egiteaz, eguneroko jatekoaz ez kezkatzeaz, etxe bat edukitzeaz, jakiteaz eta irakurtzeaz, lana edukitzeaz, ama lurrean bizitzeaz, ostiral gau batean etxearen berora iritsi edota film bat ohean ikusteaz afari on baten osteko te gozoa ahosabaian, gero lokartzeko beste astebete ez ote den pasako pentsatu gabe, eguna hiltzera doanean gure eguzki hau zenbakiarri izan ote den pentsatu gabe. Ni hiltzen naizen eguna ez da ezer izango, badakit, ez da ene bizitzaren bidearen amaiera izango. Nire azken urratsa bakarrik izango da ume haren hilartitz gabeko eza, gazte haren argirik gabeko ahanztura, zahar horren orduz beteriko nahia •••
Gosez eta logurez hotzean gabiltzanean,gainontzekoen artean bakarrik gaudenean, beti besteen artean, ezin dugu pentsatu hemen izan garela jadanik, eta hemen izango garela haiekin berriro. Agian egungo munduaren bidaiaren ezaugarri da maiz erraietan sentitzen dugun gutarron artean inoiz ez egoteko zirrara hori, gurean inoiz ez egoteko zirrara, ez dakit. Ziur aski greziarrek ez ziren sarritan horrela sentitzen, bestela ez bailukete sinistuko denbora zirkulu bat zela, guztia errepikatzen zela itzultze eternal batean. Dakidan bakarra da batek ezin duela horrelakorik amestu giro horietan zeinetan beti sumatzen duen «berria» dela, «bestea»; eta gure bizitza une horietaz betetzen da, eta beti, jaiotzerakoan eta hiltzerakoan bezala, berria gara, bestea. Anktartiar
Antaktiar iraganalditan gelditu baziren hi re begien distirakliken arraro gorri eta berdetan, haitz ezezagunen gainean, zetazeo hezurren kurba biluzian,zeru grisaren azpian, eztainuzko eta merkuriozko haize haietan, hire izena duen senaian, eta orain hire lamiaren ondoan amaitzera bahator: eman iezadak eskua, ez egin zaratarik, eta eseri gaitezen lur beltz hau hartzera, eta ura. Ermitauak badaki eta gorde egiten du, lapek badakite beren ezerezean, itsasaluak badaki eta bere garroen dantzan dago, zirripedioen burbuiletako abesti heze ahulean dago, eguzkitan, eguzkitan nire beldur den arrainak badaki, aukak badaki eta izkirak ere bai, liken urtsuetan dago... bizirik nago, jarraitzen du bizitzak, eta bizitza hau, egun eta gau hauek ezingo ditut neureganatu, badakit. Patxi Lopez de Tejada Flores
|
