Errealitatea versus fikzioa
 |
Hiru dei izan ziren. Hiru besterik ez. Hiru nahikoa izan baitaitezke errealitatearen izotzean fikzioa irristatzeko. Nire psikiatrak esango lukeen lez, “zure mundua nahasteko ez da gauza handirik behar”, eta arrazoia eman beharko nioke. Baina hiru dei haiek ez ziren edozer gauza.
Besoari begiratu zion. Zenbakiak izkiriaturik azalean. Gogoz kontra betiko tatuaturiko matrikula hura ez zen nazien kontzentrazio kanpoetan igarotako bost urteak utzitako marka bakarra. Gogoaren lurralde ezkutuenean geldituak ziren hondakinak, loaldietako amets gaiztoenetan birsortzen zirenak. Apartamentuko balkoian, udaberriko eguzkiaren berotasuna nabari zuen aurpegian, mediterraneoaren bukaerako lerroa so egiten zuen bitartean. Tupustean ikusi ninduen, bere besoko markari so.
Lehenengoak esnatu egin ninduen. Ordurako esna egon behar nintzen, baina aste guztiko nekeak, pentsatutako plana, beranduago hastea eragin zuen. -bai... esan...- Arnasa entzuten zen, baina ez zuen inork erantzuten. Nor ote ordu hauetan? Ondoko bizilaguna? Goizeko gertakariaren aurrean esplikazio eske ote? Balkoira irten nintzen gosaltzera.
Mobila mahai gainean utzi nuen, beste dei bat espero nuelako. Beste dei misteriotsu bat. Bitartean balkoiaz gozatu nuen. Oso gustokoa nuen kanpoan gosaltzea, batez ere oporraldietan. Baina ezezagunen telefono deiak ez nituen oso gogoko, are gutxiagoa nazien konzentrazio kanpo batean izandako judu baten begiradapean. Egunonak eman nizkion.. Egoera nahiko behartuan aurkitu nintzen. Ez bainuen normalean egunonak emateko ohiturarik baina, besoetan zuen tatuaiak atentzioa deitu zidan, eta berau begiratzen harrapatu ninduen. Nire agurrari erantzunik eman gabe, etxean sartu zen. Ez zuen hitzegiteko gogorik. Nire buruari galdegin nion nire zuhurtzi gabeko so egiteak mindu mindua ote zuen. Bestalde nire gosariak lasaiago izango zen horrela. Inor ez ondoko balkoiean. Baina nire lasaitasunak gutxi iraun zuen.
Bigarren deia gosaldu ostean izan zen. Nor zara? Ez zuen inork momentuan erantzun. Baina oraingoan deitzailearen telefonoa ezagut nezakeen. Mikel zen. Telefonoak frigorifikoan gordetzen zituen taldeko baxujolea. Yogurtak janez alimentatzen zen. Ez zuen besterik jaten. Hura zuen gustoko, eta gainera, beste ohitura batzuk baina osasuntsuagoa omen zen. Ez nuen erantzuteko dirurik. Baina ez zen beharrezkoa izan. Berak deitu zuen berriz. Herrixka inguruan zebilela eta gaua apartamentuan egingo zuela, nik egun batzuk lehenago egindako gonbidapena onartuz. Ez nuen jakin, etxeratu arte, neska batekin zetorrenik. Autostopean topatua izango zuen ziurrenik. Bidaiean ibiliko zen, norabiderik ezean. Atzerritarra zen dudarik gabe. Ziurrenik palestinarra gainera, baina lau urte izango ziren etxetik kanpo zebilela. Hurrengo goizean, telefono dei bat jaso zuen. Arabieraz hitzegin zuen. Ez nuen ulertu. Garbi zegoen, telefono deiaz jakin zuela bere familia kanping denda batean bizi zela. Etxea bota zietela Israeleko gobernuaren aginduz. Hura izan zen hirugarren deia.
 |
Konturatzerako berriro balkoiean zegoen bizilaguna. Momentu hartan jakingo zuen bi euskaldunekin batera palestinar bat zuela ondoko etxean.
Bazkalostean atea jo zuten. Ondoko bizilaguna zen, kafea hartzera gonbidatu nahi gintuela. Nik banekien hura arriskutsu izan zitekeela, judutarraren eta palestinarraren arteko iskanbila gertatu zitekeela. Baina ezin gonbiteari muzin egin eta bertara joan ginen. Momentu horretan konturatu nintzen, zerbait ezkutatzen zela elkarrizketa haietan. Faltsukeritan aritu ziren elkarrizketa guztian nire harridurarako. Hasiera batean bakoitzak, eztabaida ekiditearren bere jatorria ezkutatzen zuen. Ez zuten egia esaten. Gezurretan ari ziren. Baina zergatik gorde niri errealitatea.
Ondoko bizilaguna ez ei zen judutarra, bere lehenengo motoaren matrikula omen zuen tatuatuta besoan. Hori entzutearekin batera jakin nuen horrelako tontakeriarik egingo lukeen pertsonarik ez dela munduan. Baina nire susmoak indartu ziren, Mikelekin zetorren neska bermeokoa zela esan zidanean, nahiz eta, bere familia jatorriz magrebiarra zen. Eta elkarrizketa Bermeon bizi zen bere amarekin zela, zemuz zebiltzan galdetzen. Ez zen posible neska hura Bermeoko izatea. Baina gezur guzti haiekin batera, Mikelen konportamentu arraroak indartu zituen nire susmoak. Dagoeneko mobila ez zuen frigorifikoan gordetzean eta yogurt-az gain besterik ere jaten zuen. Bertan zerbait ari ziren ezkutatzen eta nik ez nekien.
Gu etxera gonbidatu eta hurrengo egunean apartamentu ondoko gizona hilik agertu zen. Baineran erori eta garezura hautsi ei zuen. Ez nuen gehiago gertaera haien inguruan hitz egin Mikelekin, baina jakin nuenez neskalagun harekin moztu egin zuen.
Hori ondorioztatzearekin batera You Tubeko pantaila txikian agertzen zen imajina izoztu zen. Azpikaldeak hitz batzuk agertu ziren: Eneko Aranburu Barrenetxea / Yorshiteko Psikiatrikoa / 2010eko urtarrila.
