Ilargia islatzen duen arrantza sarez jositako soinekoa

Ilustrazioa: Kristina Fernandez

Isilpean nago. Uretan blai, sarezko soinekoak itsas hondoan mantentzen nau, arrain abisala izango banintz bezala. Arnasari eusten diot, airea falta zait eta nire biriken antsietateak ahoa ireki nahi dit, ezin dut gehiago jasan, leihoa ireki dut.

Haize bolada freskoak besarkatu nau, eta kaleko soinuek nahiz inauteriko algarek saltzeko dagoen aitona-amonen etxe zaharra bete dute. Egitera etorri naizena nola egingo dudan dabilkit gogoan.

Urte luzeak pasatu dira etorri gabe. Joan ginenean hamabost urte bete berriak nituen. Gure hezkuntza hobetzeko institutura joateko esan ziguten gurasoek, eta orain amonaren begirada errukiorra nire larruazaletik irristatzen gogoratzen dut. Oraindik entzun diezaioket, leunki bere gorrotoaren ahots latza ezabatzen, nire ubeldurak, berak egindako ukenduz laztantzen, zauriak, ezkatak bezala, larruazaletik askatu arte.

Joan ginenean amona oso triste geratu zen, isilpean. Aitona jada hilda zegoen. Egun batean etxeko txakurra bakar-bakarrik agertu zen, urduri, zaunka batean etorri zen portutik etxera. Amonari, txakurra ikusi zuenean, barrenak nahasi zitzaizkion, eta lehenengo isiltasunaren tantak bere ile artean sortzen hasi ziren. Orain bere sukaldean nago, 1976ko egutegian dagoen Jesusen Bihotzaren begiradapean, eguzkiaren konpainia bakarrarekin. Kalera egin behar dut.

Lehen arrantza sarez beteta egon zen moilan bikiekin topo egin dut, Claraz eta Heidiz mozorroturik. Txikitan asko jolastu ginen elkarrekin, panpinak pirata bihurtu genituen, eta auto txikiak Errauskineren ipuinaren sagutxoak izaten ziren. Gaur, Heidiz mozorrotuak, besarkada estu bat eman dit, hunkituta, apur bat lotsatuta.

Claraz mozorrotua gurpil-aulki batean dago. Ez zeukan hitz egiteko gogorik, baina irribarre lotsati bat argitu da bere aurpegian. Egun goibel hartan geratu zitzaion harridurak begietan zintzilikatuta jarraitzen du. Egun madarikatu hori ezin dut ahaztu, ni liluratu nahi ninduen, horregatik, atzerantz pauso bat eman eta dzanga egin zuen. Iltzatuta geratu zen urpean. Ni liluratu nahi ninduen, hori ezin dut ahaztu. Inork ez zekien, berak eta biok begiradaz hitz egiten genuen, inork ez zekien, bere bikiak ere ez. Bizkarrezurra hausteaz gain gure isileko konplizitatea ere ur azpian ito zen.

Hirurok kafetxo bat hartu dugu portuko taberna batean. Heidi oso artista da, kotoizko behatzak eta zetazko betazalak ditu. Bera izan zen nire lehen fantasiazko mozorroaren sortzailea. Amak sobera zeukan arrantza sare zatiekin; ilargia islatzen duen soinekoa egin zidan, ordea.

Bazkaltzera eraman naute portuko jatetxe batera, eta han, mantalaren atzean, gure Julieta zegoen; hau bai ezustekoa! Guk ere geure Romeo eta Julieta eduki genituen. Julietak, tximeletaz josita, ezin zuen bere maitasuna ezkutatu, bera igaro ondoren airean dantzan kolorezko arrasto bat geratzen zen. Romeok kresal eta gatzezko kizkurrak zituen ilean, eta bere begiek itsasoko korronteak islatzen zituzten. Baina Romeoren amaren borondateak bere semea desagerrarazi zuen herritik. Momentu hartan Julietaren tristeziak herria lanbroz estali zuen, eta itsasoa bera ere melankoliaz jantzi zen. Gaur, ordea, besarkatu nauenean, bere irribarrea udaberria bezain alaia izan da. Biok izan ginen isiltasunera erbesteratu ginenak. Hala ere, Julieta herrira bueltatu zen, ezin zuen lo egin itsas soinua entzun gabe.

Plazan, ilunabarrean, “Boss” aurkitu dugu, erizainez mozorrotuta, inauteriko estereotipo bat. Kuadrillako liderra izan zen harroputz ikaragarri hori. Urtetan bere ahotsa entzuten nuen amesgaiztoetan Hartz gaizto, sendo eta iletsu bat bezala agertzen zitzaidanean eskolako komunean, inoiz irabazi ezin izan nuen joko odoltsua sortzen zen. Ezin zuen bere desioa askatu, harrapatuta bere harropuzkerian bere gorrotoak portuko uretara bota ninduen, “desbiaua” oihukatu. Urpean nire soinekoaren ezkatek dirdira egin zuten, hamaika ilargi izan balira bezala. Hego haize egunetan, zauriei zorna darienean, eguzkitan ipintzen ditut, bistan, haizetan isiltasunaren kiratsa suntsitzeko.

“Boss-ek” bere betiko harrokeriaz agurtu nau, nik berriro bere betiko nahia ikusi dut. Nire begirada liluragarrienaz agurtu dut, eta eskua estutu dugunean laztan bat utzi diot. Berehala bere urduritasuna eta harridura sentitu ditut, bere zoramena ere bai, eta herriko plazan, jendez beteta, ipurdian zaplada batekin musu luze bat ahoan itsatsi diot, eta denok, bere emaztea izan ezik, erizain minigonaren azpitik agertu den erekzioa txalotu diogu.

Azaleratuta geratu da isilpean lurperatuta zegoen gorrotozko eta desiozko koral abisala. Plazako isiltasuna zeharkatu dut arrantza sarezko fantasiazko soinekoa jantzita; hamaika ilargi distiratsuk ezkatak bezala argitzen naute. Haize fresko boladak besarkatu nau, kresalezko airea arnastu dut, leihoa itxi dezaket orain.