Amaren dantza

Ilustrazioa: Kristina Fernandez

- Denbora agortzen ari zait, Leire.
- Baina ama, –kafe-katilu hutsak baztertu eta eskuak heldu nizkion– arriskutsua izan daiteke. Hegaldiak agian ez dizu onik egingo.
- Ez daukat horren beldurrik. Eta nirekin eraman nahi zaitut.
- Ez dakit ama, ez da hain erraza... Imanoli estudioan lana pilatuko zaio.
- Aste bat besterik ez da, laztana. Moldatuko da.
- Tira ba... ea zer dioen.

Aurpegia argitu zitzaion amari. Begiradan, ilusioaren printzak. Bizinahia transmititzen zuten bere begiek. Nola zitekeen? Nondik ateratzen zuen indar hori, bere egunik ahulenetan?

Bulegora itzuli nintzen; han zegoen Imanol. Amarekin egitekotan nintzen bidaiaz hitz egin nion. Ez zion graziarik egin.

- Siziliara? Badakizu ez dela garai ona oporrak hartzeko, Leire...
- Ilusio handia egiten dio, maitea. Ezin dut bakarrik joaten utzi. Ez orain.
- Eta han gaizki sentitzen bada?
- Han ere badaude medikuak.
- Baina ezin badu hegazkinez itzuli, zu...
- Nahikoa da, Imanol! Zergatik jartzen zara beti okerrenean?
- Ez da hori, baina... –hasperen egin zuen– zuk jakingo duzu.

Ohituta nengoen, bere argumentuak entzun ostean, ideia zoroak alde batera uztera. Baina orduko hartan ez nien bere aholkuei jaramonik egin.

Ez genuen bikote txarra egiten. Bost urte ziren elkarrekin geundela, eta bi urte neramatzan bere argazki-estudioan lanean, idazkari eta laguntzaile gisa. Aspergarri samarra zen lana, baina hilaren amaieran soldata jasotzen nuen; ezin kexatu.

Astebete geroago iritsi ginen Siziliara. Ama nekatu antzean heldu zen; erraz nekatzen zen azken asteetan. Bere etsaiaren itzala gainetik kentzea geroz eta zailagoa egiten zitzaion. Borroka galduta zeukala onartu zuen, hiruzpalau hilabete geratzen zitzaizkiola jakin zuenean. Baina hara zer-nolako indarra erakutsi zuen! Nik baino hobeto zeraman bere heriotzaren gertutasuna.