Loreen artean
Bada lorategi bat distiratsua, eguraldi onak beti landareak loretan edukitzen dituena. Adi egonez gero, barre algara ezkutu bat entzun daiteke lore artean. Han! Ume bat saltoka! Ume ilehori irribarretsu bat da, saltari. Bere burua loreen gainera botatzen du, behin eta berriro, petaloen itsasoan murgiltzeko, eta, desagertzean entzuten dira barre algarak. Pozik dago. Eguzkia ere bai, distiratsu. Loreak ere bai, zabal-zabalik.
Bat-batean, ume ilehoriari irribarrea ezabatu zaio ahotik, eta begirada goibeldu. Zaldi bat ikusi du triste, handia, gurdi bati tiraka neka-neka eginda, buztinez goitik behera zikinduta. Begi negarberak ditu lurrera begira. Umeari salto egiten jarraitzeko gogoa joan zaio, ezin du gehiago barrerik egin. Zaldiarengana hurbilduz doa astiro, loreen artean bide eginez. Eskuaz lepoa laztandu dio zaldiari ume ilehoriak, eta zaldiak burua makurtu du, fereka goxoak eskertuz. Buruak elkarrengandik hurbil daude, eta bien kopetek elkar ukitu dute. Begiak itxi dituzte, lehendabizi umeak, gero zaldiak.
Hasperen bat elkarrekin.
Zaldiak, begiak ireki dituenean, hara! Kristalezko tantatxo bat dakusa ume ilehoriaren esku artean, tanta garden lodi borobil bat. Umeak lore bat jaso eta bertan pausatu du tantatxoa, eta, apurka-apurka, urtu egin da petaloen gainean, eta... Hamaika koloreko ostadar bat!
Ostadarra goraka abiatu da ziztu bizian, koloretsu zeru oskarbian. Zaldiak gurdiko loturak askatzen nabaritu ditu, astuntasuna soinetik kenduta, libre! Pozik, ume ilehoria bere gainera igo du, eta galopean hasi dira, ostadarraren koloreen gainean gorantz, aske, irribarretsu, gero eta azkarrago, bihotzak taupaka, danbaka, taupadanbaka, eta ostadarraren adarraren puntaren puntara iristean, ieup! Salto egin dute biek airean, han goi-goitik, begiak itxita eta irribarretsu, beheraka beldurrik gabe, petaloen itsasoan murgiltzeko...
Orain, adi egonez gero, barre algara ezkutu bat entzun daiteke berriro, eta baita irrintzi bat ere.
