DENBORAK EZ DU INOIZ ATSEDEN
 |
| I Harat-honat zabiltza egun osoan, burutazioen agindupean; beharbada, denbora harrapatu nahi duzu, beharbada, berreskuratu baino ez duzu nahi baina, denborak ez du inoiz atseden, amets baino ez den etorkizuna iragan bihur bailezake horrek orain heldu baino lehen. Iraganari begiratzeak pizten ditu gomutak eta penak; harri zaharren orroak, herri erien irriak behatuz, urrutiko lurretan ezagutu genuen elkar, eta, inguru haietako biluztasunak gure nahien gosea, gure grinen egarria naretuz, bere erraietan ezkutatu zituen erabat. Zer ginen,ez dut gogoan; eraman genuen oro joan zitzaigula dakit, edo, ahanztura jabetu zela guztiaz. Harri zaharren orroa, herri erien irria dut gogoan. Eguneroko ezerez soilaren handitasunak baino ez zituen harrizko arima haiek babesten, eta zu, ni, gu... egunerokotasunetik ihesi harat joan ginen, uste baino hutsalkeria gehiagoren zale, nahi baino behar handiagoaren jabe, eta hala ere, haien premia genuen; ezerez gorrienean murgildurik, ez zutena ere eskaintzen zigutenen beharra genuen. |
II Harat-honat zabiltza egun osoan: lau gurpilen gainean, oinez, edo besterik ezean, burutazioen agindupean. Burutazioak: agian, oporraldi batean amestu genituen ilusio galduak. Beharbada, ez ziren galdu; beharbada, ezinezko ilusioak ziren: utopiak. Denborak ez du etenik; agian, denborak izango du inoiz utopia ezagutzerik. Hego-haize bihurriaren esanetara legez, alderrai bizi zara aspalditik nire ondoan; ezerk ez dizu atsedena bermatzen, atsedena zer den ere ahaztu duzula esango nuke, baina, hemen jarraitzen duzu, isilik, ene ondoan. Aspaldian ni ere mutu nauzu; isiltasunaren hots uhinak sumatzen ditut, baina, oihartzun hori zail da ulertzen eta hala ere, alboan, beti zain naukazula haizeak esango dizu. Zure etengabeko hegaldiaren norabidea asmatzeko gai izan nahi nuke, baina, ez dakit horrek lagun zaitzakeen, ez dakit nahi duzuna hori den, ez dut zure hegaldiaren oztopo izan nahi; zurekin, berriro, harri zaharren orroak, herri erien irriak entzun daitezkeen lurretaraino egin nahi nuke hegan. |
 |
 |
 |
|
III
|
Denborak ez du inoiz atseden eta horregatik, bederen, erantzun behar didazu eta esan zertan ibili garen oker, zertan huts egin dizudan, zenbat denbora hartu beharko dugun, berriro, gure arteko isiltasun arrotz honi emateko atseden. Denborak ez du etenik, ozta-ozta ematen baitigu betarik jarrai dezagun amesten; beharbada, berak inoiz izango du utopia ezagutzerik. Zuri,niri, guri… zahartu zaizkigu ametsak, ezinezko ilusioak galdutzat jotzen ditugu, baina, oraindik orain, bizirik diraute oroitzapenak, eta etengabeko borrokak nekeari eransten badio samina, berreskuratu besterik ezingo dugu egin harrien erraietatik zurgatu genuen kemena. Denborak ez du inoiz atseden. |
 |
Anttoni Lopetegi |
