Amo el amor de los marineros que besan y se van.
Dejan una promesa y no vuelven nunca más.
En cada puerto una mujer espera;
los marineros besan y se van.
Una noche se acuestan con la muerte en el lecho del mar.
(Pablo Neruda)
 |
alaba
Alabaren ezbaiak
malko bat bahitu dio amari,
zalantzaren oinatza,
prismatikoen bidez ere
gertura ezin dezaketen
aitaren ontzia,
biderik gabeko uhinetan
galdu da.
________________
Odoletan itotako
eskuak,
arraunean,
tantaz- tanta
itsasoak,
aperitibo gisa
irunzten du iturri emaria,
eta eguzkia
gorputza urtzen saiatu
da nekagaitz
ur eta gatz bereganatzen,
baina Bere – Berearen fedea,
begirada bezain
irmoa da,
ez da erraz lausotzen
jomugaren errainua.
________________
Intziri mingarria,
malko lapurra,
alabaren negarra.
Samina erne da
aingurarik gabeko portuan,
lurmuturrak babesa
ukatzean,
sartaldeko haizeak
zurrunbilozko agurrean
korapilatu ditu berri onak
eta eguzkiaren logura
astunegia da esnatzeko.
________________
Ur gozoaren
lehen zurrutadaz
leundu da heriotza,
lehorrean,
egarria asetuta,
zorabiatuta oraindik
olatuen uhinetan dantzan,
lurrari atximurka,
irrifarre baten argazkia
oparitu dio alabari.
