Narrazioak

Irudiak: Kristina Fernandez
Irudiak:Kristina Fernandez
Irudiak:Kristina Fernandez
Luma berrien eleak 10.zenb.
Luma berrien eleak 10Zenb.
Irudiak:Kristina Fernandez
ZAZPIKA GARAren aldizkaria
ZAZPIKA GARAren aldizkaria
Star InactiveStar InactiveStar InactiveStar InactiveStar Inactive
 
gotzaina1.gif  
 
IRATXO ETA GOTZAINA 
Guztiz aztoratuta zebiltzan gurasoak, urduri zein pipertuta, inoiz ikusi ez nituen bezala. Txikia nintzen, sei urte baino ez nuen; baina edadeari jaramonik egin gabe, edozein unetan eta edozein arrazoigatik (nolabait esatearren) errieta egiteari ekin zioten. Ez nekien zergatik, eta egia esateko, galdetzera ere ez nintzen ausartu.

Negar-malkoek aurpegia urratu zidatenean, ordea, amonak maitekiro laztandu ninduen, bere magalean eserarazi, ezker-eskuinera begiratu, eta:

- Gotzaina dator —esan ahapeka, norbaitek entzungo ote ziokeen beldur bailitzan.

Ahoa zabaldu nuen eta neure burua bildu, ikarak jotako animalitxoak egingo zukeen modura.

- Deabruaren morroia al da, amona? — galdetu nuen, nik ere ahapeka.

Bat-batean aulkia goritu balitzaio bezala, jauzi egin zuen. Aitaren egin, eta:

- Ama sortzez garbia, ora pro nobis — esan.

Larritu egin nintzen.

- Baina nondik atera duzu holakorik?

Hitz haietan, amonaren bihotz-taupadetan izua trabatu zela antzeman nuen.

- Zer da, ba, gotzaina?
Ahotik oharkabean erori zitzaidan galderak piska bat lasaitu zuen.

- Ez al dakizu, ala? Jainkoaren mandataria da gotzaina.

Ahoa zabaldu nuen berriro, orduan Jainkoa haserretuko ote zitzaidan beldur.

***
Sekula ikusi nuen mahairik apainduena zen hura. Jakin, ez nekien sikiera etxean halako mahai-oihal, ezpain-zapi eta mahai-tresnarik zegoenik. Une batez, ipuin bateko pertsonaia nintzela pentsatu nuen. Zorionaren hegadak atximurka egin zidan ahoan.

Baina ez nuen gustuko bertaratu zuten lurrina, guztiz ez erreala baitzen: naturaltasunak hanka egina zuen (ala etxetik bota zuten?, pentsatu nuen neurekiko).

Ez dakit zergatik baina Jainkoaren mandatariak altuak izango zirelakoan nengoen; azukre koloreko bizar luzeak izango zituztela; udako ortzea bezain urdinak, begiak; zuriz jantzita ibiliko zirela; eta ahotsa, txioaren antzeko izango zutela. Baina hura nahiageba nirea, etxean gotzaina sartu zenean: txikia baitzen oso, oinak ipini zioten baloi baten antzekoa; ez zeraman bizarrik; atzera orraztuta beltzak ziren ile bakanak; arratoiarenak ziruditen begiak gauaren kolorekoak zituen; beltzak (baita ere!) praka eta gainontzekoak; ahotsari zegokionez, belearen karranka zirudien. Gainera, herrena zen. Eskuin aldeko hanka alfer samarra zeukan, zeinen ondorioz makila ikusgarri bat zeraman.

- Zein da txikito hau? —galdetu zion.
- Zi-zigor —erantzun nuen totelka.
- Zigor?!—betartea zimurtu zitzaion.
- Eser zaitez mahaiburuan, Benardo — esan zuen aitak, piska bat aztoratuta.
-Bekatu izango litzateke honelako mahaiari muzin egitea —gotzainak. Irribarreak, otsoarena zirudien ahoa jarri zidan begi-bistan.

Mahaiburuan jarri zen, aitak esan bezala; eta makila goratu. Inor joko ote zuen
beldurtu nintzen.

- Hartu makila, etxekoandre:
denetan gogorrena,
esku trebeek landua
guztien artean ederrena;
hartu, etxekoandre,
gotzainaren makila,
trinkoa eta esanekoa.


Sekulako poemaz oparitu gintuelakoan antza, barre egin zuen zalapartatsuki. Gurasoek biziki txalotu zuten; baita amonak ere. Erotu ote ziren pentsatu nuen.

Tximiniako apalean utzi zuen amak gotzainaren makila.

Aitaren egin zuen amonak; konortea galdu amak; aitak, begiak sutan zituela, ukabilkada batez lurrera bota zuen gotzaina. Nik, ordea, inoiz baino gustuago barre egin nuen.

BABESLEAK

Laguntzaileak:

orkli

 

Mesedez! Webgune honek cookieak eta antzeko teknologiak erabiltzen. Informazio gehiago