Egongelako bonbilla errea

—Esan al diozu?
Arreba familiako zentzudunena da, nahiz eta tximeleta mozorro horrekin inork ez lukeen esango.
—Kia! Orain burutik eginda dabil festaren ideia txoro horrekin —diot, ingurua arakatzeko haren radar gogaikarriarekin apur bat ernegatuta.
Egun batzuk daramatzat amarekin hitz egin nahian. Ezinezkoa da, ordea. Burutik eginda dabil dibortzioaren urteurrena delako ideia babo horrekin. Eta aita gonbidatzearekin.
Lehenengoz entzun nionean, pentsatu nuen: “Pitzatuta dago”. Gero, gonbidatuen zerrenda erakutsi zidan, eta ezin nuen sinetsi.
—Ama, benetan gonbidatuko duzu aita festara? —diot, nahigabetuta. Beste guztiak zentzurik balu bezala.
—Ai, ze txepela zaren, mutil! Nola ez dut, ba, aita gonbidatuko? Gure urteurrena da eta! —astindu du adats tindatu berria, keinu jostalari batekin.
Gorrotagarria, benetan.
Egongelan gaude. Ni sofan botata, bera atearen markoaren kontra, zutik.
—Bide batez esanda, bonbilla hori aldatu behar da.
Nire egitekoa balitz bezala.
Gelatik irten da. Etxeko praka zabal arinak eta lumadun zapatilak, tarra-tarra.
Betikoa: norbaitek berriren bat badu, ona zein txarra, gertaera biziago batekin agertzen da bera, eta inguruko guztia histu egiten du. Aitarekin berdin egiten zuen. Horregatik egin zuen alde, nahiz eta amak nahiago duen esatea “elkarren arteko akordioa” izan zela, “aukera berriak irekitzeko beharra sentitu zutela”... Txorakeriak!
Kili-kili borrokan ari gara sofan arreba eta biok, gorputzen kontaktuak eragiten duen barreari ezin eutsirik, akituta etzaten garen arte.
—Bonbilla hori aldatu egin behar da — diot, amaren ahotsa imitatuz.
Eta barre-algaraka lehertzen gara berriro.
Telefonoa dardarka sumatu dut. Arrebari bizkarra emanda, belarrira hurbildu eta aldendu egin naiz mezuak entzuteko. Begi ertzetik gogaituta ikusi dut. Ba! Pasatuko zaio. Telefonoaren elkarrizketara itzuli naiz erantzunak idazteko kontu handia hartuta, inork niregana antenak luza ez ditzan.
—Ez diot esan. Orain aztoratuta dabil. —Eta noiz ez?!
—Bueno, lasai. Neuk aukeratuko dut momentua, ezta?
—Baleeeee. 15 minututan betiko lekuan.
Txamarra jantzi eta giltzak sartu ditut poltsikoan. Irten baino lehen hozkailua arakatu dut moldeko ogia eta eskura daukadan lehenengo hestekia hartzeko. Harritu egin nau bizkarrean arrebaren begirada iltzatuta sentitzeak. Bonbillarena gogorarazi dit.
—Egizu zeuk!—bota diot purrustan, eta damu naiz. Baina tira! Erretxinduta nauka nire kontuetan sartzeko ohitura horrekin.
Burua biratu eta burumakur ikusi dut. Bera ere, bizkarra emanda, egongelara itzuli da. Sorbaldak goratu eta ogitartekoa prestatzeari ekin diot, disimuluan behatu badiot ere. Txateatzen ari da; pasatuko zaio haserrea.
Ama sartu da, desordutan, beti bezala. Harritu egiten nau bat etortze horrek.
—Nora zoaz?
—Kalera.
Eta supituki ulertu dut arrebaren garaipen-keinu higuingarria.
—Ezta pentsatu ere! Gaur nire eguna da.
Eta zeu arduratzen zara arrebaz, akordatzen?

—Tira, ama! Ez da ume bat.
Keinu bat egin diot, bera ere nire aldeko argudioak ematera animatzeko. Alferrik, ordea. Ez du jaramonik egin. Benetan narritagarria da umemoko hau!
—Pare bat ordu eta banator. Orain banoa, hitzordua daukat —diot sandwichari mokadu bat emanda.
Arrebak ekin eta ekin.

—Norekin?

—Zuri zer axola dizu? Lagunekin.

—Seguru? Lagunekin?