Gidoiak eta antzerkia
ODRIOZOLA SUSTAETA,Iñaki "Diogenes txakurra" (Antzerkia)
- Xehetasunak
- Nork idatzia: Odriozola Sustaeta,Iñaki
- Kategoria: GIDOIAK ETA ANTZERKIA
- Bisitak: 26310
Erabiltzailearen balorazioa: 5 / 5
 |
|||
Diogenes txakurra
-Gaur bazkaltzekorik izango al dugu?
- Nik gose ederra daukat, baina, lasai, ez zaitut bakarrik utziko. Jan gabe gelditu beharko dugu, oraingoan ere.
-Hori da benetako laguna izatea.
|
|
-Ez dakit zergatik egiten dudan, egia esan. Aldameneko ate horretatik sartuko banintz, ziur nago bazkari ederra aurkituko nukeela.
-Taberna da, ordea!
-Horregatik esan dut.
-Janaria soberan dago hor, baina ordaintzen dutenentzat.
-Ba, ordaindu egingo dugu.
-Ez eman barregurarik. Ez daukagu sosik.
-Norbaitek emango digu.
-Hori pentsatzen genuen atzo ere, eta hemen gaude ezer jan gabe.
- Egia esanda, filosofo koherente izateak ez du ezer onik ekartzen. Hitz egin eta hitz egin, eta urdaila betetzeko lain ez dugu ateratzen.
Ezin inor engainatu, zazpi ordu eta gero. Hau da gure saria, egun osoko lanari.
-Ixo motel! Norbere buruarekin ados egotea da saririk onena.
–Ja!
-Eta horrek arima asetzen du.
-Arima izango da, zeren eta gorputza, ez dago horrela asetzerik. Gainera, guk, txakurrok, ez dauka- gu arimarik. Ala?
-Ba, entzun, gorputza ere, gutxi janda argiago egoten da, burua azkarrago.
- Nire burua inoiz baino azkarrago dabil, ba, horregatik. Lapurretan egitera sartuko naiz tabernara, ea zerbait daukaten jateko, mahai gainean utzita.
-Txakurrek ez dute lapurretan egiten.
-Nola ezetz! Nik askotan ikusi ditut.
-Hori da gizakiei begiratzen dietelako. Gaizki ikasten ari dira.
-Edonola ere, txakurrak bagara, jan beharko dugu.
-Baina txakur egin ginen gizakiak gaizto eta maltzurrak zirelako. Animalien inozotasunik ez zutelako. Ez gara ba hasiko eurek moduan? Horretarako, gizaki egingo ginateke berriro.
-Bai zera. Ez zenuen ba zuk esaten gizakirik ez zenuela aurkitzen?
-Giza-antzekoak barra-barra daude, baina benetako gizakirik ez dut aspaldian ikusi, egia da.
-Eta, txakurrik, ikusi al duzu aspaldian?
-Zeu, hor, neure aurrean.
-Bai, baina ni, izatez, gizakia naiz.
-Zeuk ez baduzu sinesten, nola nahi duzu besteek onartzea? Ni ez naiz gizakia, Txakur peto-petoa baizik. Eta datorren astetik zaunka hasiko naiz gainera.
-Eta, zergatik ari zara neska gazte horri begira? Txakur emeak ez dituzu begiratzen.
-Neska ederra benetan! Senez begiratu dut, txakurrak bezala. Sabela berotzen hasi zait.
- Periklesen biloba duzu.
-Aitonak zer axola niri. Hilik da hura ere.
-Ez zaitez harengana hurbildu, bestela soldaduak jipoia emango dizute.
-Ez, zakila astintzera noa, txakurren antzera.
-A, beno. Halere, badut zalantza bat. Txakurrak askotan ikusten ditut euren zakila miazkatzen. Zuk ahal duzu?
-Uff. Gaztetan egin izan nuen, baina orain, jada, zahartu naiz, hautsiko nuke hezurren bat. Zer, saiatu zara, ezta?
-Bi egun pasa dira, eta lepoko minez nago.
-Ondo baina. Gozamen itzela da.
-Beste norbaitek egiten badizu ere bai.
-Akabo ba! Ez duzu ba nahiko...?
-Ez lasai, zuk egitea ez, hain zuzen ere. Beste norbaitengan pentsatzen ari nintzen. Ejem! Neska guri begira dago. Eta zu...
-Utzidazu momentu bat, esango dizut.
-Ni ez naiz ohitzen txakur izate honetara. Ez zait zakila jende aurrean ernetzen, ezta eraginda ere.
-Ez duzulako benetan sinesten, Begira, begira.
-Ez daukazu oso handia, bestalde.
-Nahikoa da, egin ahal dudanerako. Utzi, utzi, Aaaaaaaaaa!
- Azkar isuri duzu.
-Hilabete badirelako kanpairik jotzen ez nuela.
-Lehen, ostera, astero joaten zinen putetxera.
-Eta, badakizu? Minerbak, beltzaran hark, ez zidan inoiz kobratzen.
-Besteek bai, ala?
-Ez nuen beste inorekin egiten, hura maite nuen. Eta debalde.
-Bai, ostikoka bota zintuen arte.
- Mozkorturik joan nintzen, eta ez zitzaidan ernatu.
-Txakurrei hori gertatzen al zaie?
-Mozkortzea?
-Ez, ez, txakurrek ez dute ardorik edaten.
-Ez diegulako inoiz eman, bestela, guk beste.
-Zakila ez igotzea esan nahi nuen.
-Ezagutu nuen zahar bat, alabari sartu nahi, eta, halere, ezin.
-Hori ez dago ondo.
-Txakurrak egiten dute. Koherentzia pixka bat.
-Koherentzia sobera dugu, emakumerik ez, ordea. Ez alabarik, ez emazterik, ez gaztetxorik, ez emagaldurik.
-Eta larrutan egiteko gogoa ere, tamaiñan. Orain janariaz eta edariaz, ia gehiago disfrutatzen dut.
-Jango bagenu, behintzat, ziur nago disfrutatuko genukeela.
-Edan ere, aspaldi ez dut egin.
- Larrutan ere, kanpai joka noizbehinka, eta kito!
-Edadea da. Ikusi, pixa ere, lehen askoz urrutirago egiten nuen, orain pausu batera, justu-justu, ia oinak ere bustitzeko zorian.
-Besteen oinak, halere.
-Norberarenak baino besteenak zipristintzea hobe, ahal izanez gero.
-Bai, gogoratzen dut, nola egin zenien jauntxo harroputz haiei. Kontatu zidaten.
-Eurak bultzatu ninduten txakur eran jokatzera, hezurrak bota zizkidatenean, jateko.
-Harritutik utzi zenituen, ezta?
-Bustita. Bati, tunika melatu nion gerritik behera, eta ardo garesti haren gainean ere egin nuen.
-Pitxarrean asmatu zenuela zioten txutxu-mutxuak.
-Edalontzietan ere bai. Sekulako parrastada.
-Parrastada gero etorriko zen, ez?
-Bizkarreko ederrak eman zizkidaten, zerbitzariak nor nintzen kontatu zien arte.
-Gero, zurekiko jarrera aldatu zuten, orduan.
-Bai, beste asko jaiki ziren, eta, denen artean, ibaira bota ninduten.
-Mina hartuko zenuen.
-Ez gehiegi, badakizu, ohituta nago horrelako egoerei aurre hartzen. Ur gutxi zegoen.
-Begira, han dator Sokrates.
-Goazen hemendik, bestela hurbilduko zaigu, eta kriston txapa botako digu.
-Filosofo handia da.
-Ahozabal alua, bere burua ezin ezaguturik dabilela dio. Platon bere ikasle aberatsaren kontura bizi da. Biak dira munduko gizaki faltsuenak.
-Orduan, gizakiak dira?
-Hori uste dute. Niretzako, otsoak dira. Beste guztiak jan egiten dituztenak.
-Horregatik dauka Sokratesek hain arnasats ustela?
-Ez, hori da ardo asko edaten duelako goizetik hasita.
-Egiaren bila ibiltzeak neke handia ekarriko diolako, agian.
-Ez dakit. Egi bila, ala ogi bila dihoan. Biak ziurrenik, bat dira.
-Ogia aurkitzeko arazorik ez du ematen duenik, beste memelo aberats hura alboan izanda. Hark garbitzen dizkio barrenak?
-Ez, itxuraz. Diote euren maitasuna intelektuala dela, ez haragizkoa. Gorputzaren plazerak ez zaizkie gehiegi gustatzen. Nahiago dute pentsatzea.
-Ni ere, emakumeetan pentsatzen ari naiz beti, baina, azkenean, kanpaia joaz bukatzen dut.
-Zu baina, eta ni, pulamentuzko arbaso gabeko txakur soilak gara, haragizkoak osoki, arimarik gabekoak.
-Eta, eurak, arimarik bai?
-Noski, hilezkorra gainera.
-Nirea, ordea, gorputza, gose da. Gizakiak direla ahaztu eta, joango al gara eurengana? Agian, zerbait emango digute jaten, hilezkortasunaren rolloa entzun ondoren.
-Joango gara, baina ez gizakiak direlako, otsoak direlako baizik. Eta, beraz, gure senide.
-Argia zara, Diogenes, argudioak asmatzen.
- Urteetan aritu naiz.
- Senide aberatsek emango digute jaten, orduan?
-Ez dakit. Horiek izaten dira xuhurrenak. Saiatu beharko dugu, barrenak agintzen du.
-Irain asko botatzen ez badizkiezu, haien kontura bazkalduko dugu gaur, Diogenes, kontu izan..
- Eta zuk, gogoratu txakurra zarela. Hemen datoz.
-Uau, uau.
