Ondo gaude horrela
Irudia: Lina Bo Bardi
Bada herri ttipi eta nimiño bat
non, errekak negar egiten duen mutxurdinen kantuekin.
Hala diote baina nik ez dut sinetsi nahi.
Herri ttipi eta nimiñoak,
badu agureen zelaten berri
edo horren aguretuak ez garenon miserienak.
Nori axola baina, norbera zeren sinestun jarri.
Agian, ispilu eskegi gabeen errua da,
kaleetan diot, denbora ez hartzearena
norberak bere gorputzari so egin eta
aldendu beharrean,
kristalaren itzalari besarkada lapurtu
eta geure buruak onartzearen bulkada
ez bizitzera garamatzana, 
besteek nola begiratuta, zer pentsa.
Ttipia eta nimiñoa delako herria
durundatzen dute agian, hainbeste geure pausoek
tantaka dabilenean euria, putzutik putzura saltoka oinak.
Eta ginenaren begirada horretan betiko jendea
eta betiko kaleak ikusiko nituzke
neure begietatik aldatzen eta aldentzen eta gordetzen
egunsentia,
beste behin ere.
Herri ttipi eta nimiño batekoa izan nintekeen ni
eta agian, horregatik barrutik kanporanzko norabidean biluztu
eta nire arropak zabalduko nituzkeen
herriko plazako etxetxo bateko balkoi handienean, lasai.
Errekak zubia gurutzatzen duen ala zubiak erreka
galdetuko lukete atsaldepasa ihintzak hartu dien mutxurdinek.
Orain, legerik kabitzen ez den geure erdi aroko plazetan
non maiteminduak pipak jaten dituzten skate parkeko banku arruntek,
ez duten zeri erruki apurrik hartu.
Herri ttipi eta nimiñoak,
ez du betirako sinestu nahi laztana,
-dibortzioak ehuneko berrogeita hamar diren garaiotan-
eta batera bizi ez garenez
-eta batera bizi nahi ez dudanez-,
ondo gaude horrela,
euria eta putzuak kalean
eta zu lo ohean,
bazoazen ala zatozen asmatu bitartean,
eta miazka disimulatu horien bizkarrean.
