Ez-habitalekua
Irudia: Lina Bo Bardi
Nire etxeak baditu
ni desagertzeko adina trikimailu.
Esan dezagun, astean bitan
sukaldean ezkutatzen den kamera sekretuak
ezin duela denboraren pertzepzioa
ondo errezibitu.
Hilabeteak egutegia aldatu ez dudala
eta erlojuak beti ematen ditu
bederatziak.
Nire etxeak baditu 
nik estali adina geruza.
Hor dira, kaxa batean pilatuta, liburuak
kdak nahastuta, badaezpada nik neuk ere
aurki ez ditzadan behar ditudan kantuak
behar ditudan orduan.
Egunen batean egon nintzela inork
oroituko balu,
banindoala banekiela jakin dezan.
Nire etxeak baditu
nik igaro adina ate berri,
eta jertse kaputxadunak zintzilik,
badaezpada ere historiaren susmagarritasuna
bistakoa izan dadin,
hiriko ahotsek egin nindutela preso
esan dezaten nire alde.
Norbait sartzen zait etxean eta halere,
ez da ni baino arrotzagoa sentitzen,
bistan denez.
Nire etxeak baditu
sendi oso batean aurki ditzakezun gurutze-bideak.
Ez dagoen guztiak hitz egiten du nitaz, ordea.
Ezin aurkitu baina, ustez bilatzen ari zinena.
Horregatik dira bederatziak
nahiz izan pertsiana jaitsiak.
Nire etxeak baditu
ez diruditen zelda adina logela.
Neure irudirako,
egoitzaratu ninduten
matriuska jokoaren izenean
adina labirinto kabitzen dira
gezur estali guzien gaineko
txantaia kateagatik.
Eta ez, ez dut trikimailu honen
arrazoirik
zuek ulertzerik bilatu gura,
ezeren edo neure lasaitasunerako.
Habitatu ahal izango du
maitasunak
etxea.
Baldin eta gero, maitasuna.
