Lehen tabula rasa
Irudia: Lina Bo Bardi
Lehenengoz jaioberri bati zilborrestea moztu zenionean
pentsatu zenuen
beste bizitza batzuekin itsatsita bezala
erditzen garela mundura.
Odolez blai etortzen garen espezie honek
behar duela etengabe zerbaitengatik apartatu
benetakotasun bihurtzeko,
zaborretara amari atxikitzen zaion korda
eta odol kapa guzia garbitu, nola heldu ginen ahanzteko.
Tabula rasa,
maiz, beste bizitza batzuekin itsatsita bezala 
sentitu izan zarelako
apurtu beharra izan duzu besteen ispiluarekin.
Tabula rasa,
zu izan aurretik bazinelako
zu izan ez zaren bizitza asko:
baserritarra, moja baten pekatuaren alaba,
garbitzailea, irakaslea
eta arrarotasunaren estigma
eramango zuen jaiotza baten desira eta izena.
Lehen tabula rasa,
-zer geratu ote zitzaigun alde egin aurretik?-
zure izate sentimentalak ez du ulertzen zer eta zergatik
jaio orduko baikara jasoko dugunetik zerbait,
begi itxiekin sentitzeko izan ziren guztia
eta aldi berean ahazteko
haragi bizitan izan ez garena,
arrastaka eraman ezin denaren ondare
guda berberak ez errepikatzeari zin eginagatik.
Tabula rasa,
eta zilborrestea moztuko diozun jaioberriak
keinu bat utzi dizu,
zuk eskua atzera eraman orduko.
Tabula rasa,
begiak itxi dituzu distantzia hartzeko bezala,
banandu nahiko bazenu bezala,
ama hilberriaren samina, zeure zilborretik.
-Zast! -
Beste behin ere
ez aurrera ez atzera,
beste bizitza batekin itsatsita bezala
geratu zara,
eskuetan ezezagun biren arteko bizikatea.
Tabula rasa,
arnastu duzu.
